یکی از اساسی‌ترین نیازهای بشر پایبندی به آموزه‌های اخلاقی و دستیابی به شیوه‌های آراستگی به اخلاق کریمه و پیراستگی از اخلاق رذیله است. بدین منظور مکاتب اخلاقی برای ترغیب بشر به زیست اخلاق‌مدار، غایت‌های گوناگونی برای فعل اخلاقی در نظر گرفته‌اند: حکمای یونان قدیم، غایت فعل اخلاقی را سود و زیان دنیوی دانسته‌اند. آنان معتقدند انسان برای بهره‌مندی از منافع دنیایی مانند خوش‌نامی و محبوبیت نزد دیگران باید در پی کسب فضایل اخلاقی باشد؛ چنان‌که برای نجات از زیان‌های دنیایی مانند بی‌آبرویی نزد دیگران باید از رذایل اخلاقی دوری کند.
بر اساس آیات قرآن کریم، پیامبران الهی برای ترغیب مردم به زیست اخلاقی، آثار و نتایج اخروی را مطرح ‌کرده‌اند که این روش، شیوۀ عام قرآنی و روش عموم پیامبران الهی بوده است.
علامه طباطبایی معتقد است قرآن کریم افزون بر شیوۀ پیامبران شرایع پیشین، مبتکر شیوه‌ای منحصربه‌فرد است که در آن غایت فعل اخلاقی، نه سود و زیان دنیایی و نه پاداش و کیفر اخروی است؛ بلکه در این شیوه که ویژگی اصلی آن توحیدی‌محوری است، انسان با « بینش عمیق توحیدی »، « ازدیاد حب عبودی » و « بندگی خالصانه » به جایی می‌رسد که فقط در پی کسب خشنودی پروردگار محبوب خود است و همواره دنبال انجام اعمال و کسب صفاتی است که رضایت پروردگار را به همراه داشته باشد و از اعمال و صفاتی که ناخشنودی الهی را در پی دارد، گریزان است. به گفتۀ علامه طباطبایی، این روش در شرایع پیشین سابقه نداشته و از اختصاصات قرآن کریم است. 
جهت دریافت متن کامل کتاب کلیک نمایید