مقاله حاضر نقدی است بر مقاله «تفسیر معناشناسانه آیه محکم و متشابه»، اثر جعفر نکونام.
ایشان در آن مقاله «آیات متشابه» را منحصر در آیات قیامت و «تأویل» را تحقّق خارجی آن دانسته و «راسخان» را مؤمنان و «زائغان» را مشرکان و «فتنه» را عذاب آخرت ذکر کرده است. نویسنده در این مقاله ضمن بررسی دیدگاه‌های نویسنده مقاله مورد نقد، واژگان کلیدی آیه هفتم آل‌عمران از جمله زیغ، اِتّباع، ابتغاء، تأویل و فتنه را از نظر لغوی و مصداقی متفاوت با معانی بیان شده در آن مقاله دانسته است. وی زیغ را به معنای انحراف و مصادیق آن را منافقان ذکر کرده است نه مشرکان. زیرا مشرکان اهل تبعیّت از متشابهات نبودند تا شامل «فیتّبعون ما تشابه منه» شوند. هم‌چنین تأویل را فراتر از قیامت و معنای فتنه را وسیع‌تر از معنای عذاب دانسته است.