بررسی روش تفسیری لاهیجی و استفاده وی از اختلاف قرائات است.
نویسنده با مروری به شرح حال لاهیجی وی را از علمای امامیه در قرن یازدهم قمری و معاصر علامه مجلسی معرفی کرده و معتقد است تفسیر وی را می‌توان تفسیر روایی دانست. جمع بین روایات به ظاهر متعارض، بررسی سندی و دلالی روایات، تبیین اندیشه‌های کلامی و اعتقادی امامیه ذیل آیات از ویژگی‌های این تفسیر می‌باشد. نویسنده با بررسی مجلّدات چهارگانه این تفسیر به استقراء کامل اختلاف قرائات پرداخته و آنها را در ضمن 151 مورد از جمله: اختلاف در نقطه، حرکات، حروف، تقدّم و تأخّر، کمی و زیادی حروف، ابدال و جایگزینی، تصریف افعال و حذف تبویب و سازماندهی نموده است. مستند وی در تبیین این قرائات، روایات است که بر مذاق خود برخی را پذیرفته و برخی را رد کرده است.